dinsdag 13 december 2011

Recensie Birger Baug - Verlossing


Na straf komt de verlossing….
Birger Baugs eerste boek Straf vond ik helemaal geweldig. Ik had het vorig jaar zomaar meegenomen van de Scandinavische tafel in de Dekker en van de Vegt en heb het boek in een dag uitgelezen. De verwachtingen voor ‘verlossing’ waren daarom ook hoog gespannen. Deze heeft Baug niet helemaal ingelost, maar dat is waarschijnlijk meer mijn ‘schuld’ dan de zijne. Het boek vertelt wederom over inspecteur Halvor Heming en zijn team bestaande uit Kristine, Hans Petter, Merete en Bastian. Halvor moet eerder terugkomen van vakantie omdat Kristine in elkaar is geslagen door mannen met grijszwarte hoodies aan en in coma ligt. Zijn team mag niet werken aan de ‘zaak-Kristine’, maar stort zich op het hoge aantal overdosissen in de stad. In Oslo zijn nog nooit zo veel junkies overleden aan een overdosis, maar waarom nu wel is de vraag.
            Het boek zit vol politiek en machtsspelletjes en heeft daardoor iets weg van de boeken van Nesbø, maar het is op veel plekken nog wat minder goed uitgewerkt. De kwaliteit die uit Scandinavië komt is op dit moment heel erg hoog en Baug begint pas langzaam mee te doen. Het boek zit over het algemeen goed in elkaar, maar er zijn nog te veel toevalligheden nodig om het verhaal samen te brengen. Zo komen de grijszwarte hoodies een paar keer terug waarbij ik dacht, moet dat nou…
            Maar ik wil toch eindigen met een positief punt en dat is iets wat heel eigen is aan Baug, al gebruikt onder andere Unni Lindell het ook, en dat is een verhaal binnen een verhaal. We volgen de gebeurtenissen in Oslo en tegelijkertijd lezen we stukken van een dagboek van een vader die probeert zijn aan drugs verslaafde zoon te redden. Hij ontvoert zijn zoon om hem te laten ontwennen en probeert een band met hem op te bouwen. De manier waarop Baug deze relatie beschrijft is heel mooi en het komt uiteindelijk ook weer heel mooi terug in het boek. Toen wist ik weer waarom ik zijn debuut zo prachtig vond.

Recensie Arnaldur Indridason - Grafteken


Wat maakt iets een goed grafteken?
Grafteken is het tweede boek uit de Erlendur-serie, maar pas in 2011 voor het eerst in het Nederlands uitgebracht. Het boek geeft een mooi beeld van de ontwikkeling van de relatie tussen Erlendur en Sigurdir Oli die intensief samenwerken bij het oplossen van een moord op een meisje. Het meisje wordt gevonden op het graf van Jón Sigurðsson, de vrijheidsstrijder van IJsland die uit de Westfjorden komt. Ze blijkt een drugsverslaafde te zijn, maar is niet gestorven aan een overdosis. Ze komt mogelijk uit de Westfjorden, net als Jón Sigurðsson en daarom vertreken Erlendur en Sigurdir Oli daarheen om te onderzoeken of ze de ouders of vrienden van het meisje kunnen vinden.
            Het boek geeft een mooi, maar soms angstwekkend beeld van IJsland en de mogelijkheid die mensen hebben om het leven en het leven van anderen te verpesten. Het boek laat de grote kracht van Indridason zien in het schrijven van een verhaal met weinig elementen. Toch stoort één ding mij behoorlijk en dat is het personage ‘Herbert’, een IJslander die helemaal in de ban is van de Verenigde Staten en daarom overal woorden als ‘fucking’, ‘whatever’ en ‘asshole’ tussendoor gooit. Dit personage is zo ontzettend over-the-top dat het op geen enkele manier meer geloofwaardig is of past bij Indridason. Herbert heeft maar één voordeel en dat is dat de manie van Sigurdir Oli met de VS wat in perspectief wordt geplaatst.

Conclusie: het is een mooi boek, zeker lezen als je in de serie bezig bent, maar ik weet zeker dat Indridason het nu beter zou kunnen beschrijven.