Wat maakt iets een goed grafteken?
Grafteken is het tweede boek uit de Erlendur-serie, maar pas in 2011 voor het eerst in het Nederlands uitgebracht. Het boek geeft een mooi beeld van de ontwikkeling van de relatie tussen Erlendur en Sigurdir Oli die intensief samenwerken bij het oplossen van een moord op een meisje. Het meisje wordt gevonden op het graf van Jón Sigurðsson, de vrijheidsstrijder van IJsland die uit de Westfjorden komt. Ze blijkt een drugsverslaafde te zijn, maar is niet gestorven aan een overdosis. Ze komt mogelijk uit de Westfjorden, net als Jón Sigurðsson en daarom vertreken Erlendur en Sigurdir Oli daarheen om te onderzoeken of ze de ouders of vrienden van het meisje kunnen vinden.
Het boek geeft een mooi, maar soms angstwekkend beeld van IJsland en de mogelijkheid die mensen hebben om het leven en het leven van anderen te verpesten. Het boek laat de grote kracht van Indridason zien in het schrijven van een verhaal met weinig elementen. Toch stoort één ding mij behoorlijk en dat is het personage ‘Herbert’, een IJslander die helemaal in de ban is van de Verenigde Staten en daarom overal woorden als ‘fucking’, ‘whatever’ en ‘asshole’ tussendoor gooit. Dit personage is zo ontzettend over-the-top dat het op geen enkele manier meer geloofwaardig is of past bij Indridason. Herbert heeft maar één voordeel en dat is dat de manie van Sigurdir Oli met de VS wat in perspectief wordt geplaatst.
Conclusie: het is een mooi boek, zeker lezen als je in de serie bezig bent, maar ik weet zeker dat Indridason het nu beter zou kunnen beschrijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten