Hoe corrupt kan een held zijn?
De helden van New York is het vijfde boek van R.J. Ellory dat in Nederland is uitgebracht. De verhalen staan allemaal los van elkaar en dat is zowel een voordeel als een nadeel in dit boek. Het boek gaat over Frank Parrish, zoon van John, één van de helden van New York, één van de mannen die New York maffia-vrij heeft gemaakt. We volgen Frank terwijl hij probeert een man op te pakken die het leuk vindt om jonge meisjes te ontvoeren en te wurgen om snuff-movies mee te maken. Al vrij snel heeft Frank een dader op het oog, een man die bij gezinszaken werkt en toegang heeft tot de dossiers van allemaal kwetsbare jonge meisjes die onder toezicht staan of in pleeggezinnen verblijven. Ondanks dat er geen hard bewijs is tegen deze man, Richard McKee, is Frank er van overtuigd dat hij de dader is en hij zal tot het uiterste gaan om dat te bewijzen. Maar valt hij daarmee niet in dezelfde valkuil als zijn vader? Frank heeft het er erg moeilijk mee dat iedereen zijn vader als een held ziet, maar zelf weet hij wel beter, zijn vader hield zich niet aan de regels en was zo corrupt als wat.
De helden van New York is een heel aardige detective. Het is leuk dat de moorden en de oplossing in een drukke meteropool plaatsvinden en het personage Frank Parrish is interessant. De auteur heeft ook een leuke manier om ons Frank beter te laten leren kennen, namelijk door hem in therapie te laten gaan bij een psycholoog. Het gaat namelijk niet zo goed met Frank sinds hij zijn (vorige) partner heeft verloren. Hier slaat ook gelijk het nadeel toe van het niet schrijven in een serie. De ontwikkeling van het personage moet snel plaatsvinden, hij moet snel van een egoïstische drinkende klootzak in een sympathieke zak veranderen en dat lukt minder goed in één boek. Ook de afwikkeling van het verhaal vind ik getuigen van Amerikaans simplisme. Te emotioneel, te veel drama en een te snelle samenvoeging van de laatste loodjes waarna alles weer koek en ei is. Dat viel me tegen. Ook moest ik wennen aan de opmaak van het boek en de schrijfstijl. Ik vind het lettertype niet heel fijn lezen (bijvoorbeeld punten die eigenlijk vierkantjes zijn die 45 graden gedraaid zijn). Ook Ellory’s gebruik van opsommingen is niet helemaal mijn ding. Toch krijgt dit boek van mij een zeer ruime voldoende. Het is een spannend verhaal, het plot zit goed in elkaar en ik wilde het boek op een geven moment echt uitlezen, dat zijn goede tekens.
