zondag 27 januari 2013

Juan Gabriel Vásquez – Het geluid van vallende dingen



Meesterverteller uit Colombia
In Het geluid van vallende dingen (el ruido de las cosas al caer) zien we een bijna-dertiger op zoek naar zijn eigen leven en het verleden van een bijna-vreemdeling. Antonio Yammara is docent rechten aan de universiteit en zijn liefje blijkt net zwanger te zijn van hun kind als hij neergeschoten wordt in Bogotá (Colombia). Hij wordt daar niet alleen neergeschoten, zijn bijna-vriend Ricardo Laverde wordt als eerste geraakt en overlijd ter plekke. Antonio overleeft het ongeval, maar blijft zitten met veel angst en veel vragen. Wie ben ik? Hoe is het om in dit land op te groeien? Waarom werd Ricardo doodgeschoten? Waarom werd ik ook beschoten? Antonio en Ricardo kenden elkaar niet goed, ze waren biljartvrienden die nauwelijks iets over elkaars privéleven wisten. Maar door al die vragen gaat Antonio op zoek en hij leert het verleden van zijn vriend kennen via Ricardo’s dochter Maya.

Dit is de eerste roman die ik lees van Vásquez en wat opvalt is het gemak waarmee hij schrijft. De zinnen lijken als vanzelf op het papier te verschijnen en het hele boek leest heel makkelijk weg. Ik vind het qua vertelstijl nog het meest lijken op de boeken van Ruiz Zafón. Een goed oog voor detail en meerdere verhaallijnen die bij elkaar komen. Zo volgen we aan de ene kant de familiegeschiedenis van Maya en Ricardo, wat tegelijkertijd ook de ontwikkeling in Columbia in de jaren tachtig en negentig weergeeft. Aan de andere kant volgen we de innerlijke strijd van een kind van die jaren, Antonio, die moeite heeft om zich rustig te voelen in Bogotá en in zijn gezin en dus eigenlijk zijn leven. De rode lijn door het verhaal is uiteraard het geluid van vallende dingen en de rol van vliegen en piloot zijn in hun leven.

Signatuur heeft met Vásquez weer een veelbelovende jonge (1973) auteur toegevoegd aan hun Grote Verhalen Vertellers reeks. Het boek is vlot geschreven, met een goed oog voor detail en je kunt niet anders dan sympathie voelen voor de hoofdpersoon en het land waarin hij leeft. Het enige wat ik jammer vind is het open einde van het boek, maar dat is volledig persoonlijk en doet niet af aan het boek, ik heb toch altijd het liefst een gesloten en gelukkig eind van een boek.


Oordeel: 8,5

Geen opmerkingen:

Een reactie posten