De voorganger van
het meesterwerk
Dit jaar brengt Signatuur een driedelige roman uit van
Hilary Mantel over de Franse Revolutie: Een
veiliger oord. In dit boek leren we drie jonge mannen kennen: Camille
Desmoulins, Georges-Jacques D’Anton en Maximilien de Robespierre. We zien uit
welke gezinnen ze komen en hoe ze in Parijs terecht zijn gekomen, met wie ze
bevriend raakten op school en met wie en voor wie ze werkten als jonge
advocaten in Parijs.
In dit eerste deel, vrijheid, voel je hoe de sfeer in
Parijs steeds grimmiger wordt. De jonge mannen zitten vol ideeën en idealen
over hoe het land eruit zou moeten zien en zijn er allemaal van overtuigd dat
de koning niets durft en nietszeggend is en dat Frankrijk een republiek zou
moeten worden. De manier waarop dat zou moeten is echter anders voor alle drie.
Camille is de raddraaier en de fantast van de drie, hij werkt niet of
nauwelijks en wil zo snel mogelijk revolutie en het liefst gewelddadig.
Maximilien houdt zich ook bezig met de woeligheid, maar wil proberen via de
politiek de situatie voor het volk te verbeteren. Mantel laat ons steeds weten
hoe duur het brood is, en de broodprijs blijft maar slagen. In dit boek houdt
Georges-Jacques zich nog afzijdig, hij steunt zijn vriend Camille, maar houdt
zich vooral bezig met zijn eigen praktijk en gezin.
Een veiliger oord heeft Mantel geschreven toen ze 22 was,
veertig jaar geleden, en de schrijfstijl die we van haar gewend zijn had ze
toen al. Ze weet een persoonlijke laag te geven aan een tumultueuze periode in
de geschiedenis zoals ze dat ook doet met de trilogie rondom Henry VIII in Wolf Hall en Het boek Henry. Wel is ze nog een minder begenadigd verteller, de
drie verhalen lopen door elkaar heen, maar ze wissel te makkelijk en te vaak
van perspectief, waardoor je soms halverwege een bladzijde denkt: wie was dit
ook alweer? Doordat ze in de Henry-trilogie voor één hoofdpersoon kiest, Thomas
Cromwell, heeft ze dat probleem daar niet. Erg grappig is dat er zelfs naar
Cromwell wordt verwezen (op pagina 61), de vraag is natuurlijk, heeft ze dat in
deze ‘herdruk’ toegevoegd na haar grote succes of stond het er altijd al in?
Een veiliger oord is namelijk ook in Groot-Brittannië pas in 1993 uitgegeven,
jaren nadat ze het heeft geschreven.
Een veiliger oord, deel 1, is dus werkelijk een
voorganger van het meesterwerk dat ze jaren later schreef, maar zeker ook de
moeite waard om te lezen. Ze brengt leven en vooral een burgerperspectief in de
Franse revolutie op een manier die aan Kate Mosse doet denken, je leeft mee en
wil doorlezen en zorgt ervoor dat je Wolf
Hall nog meer gaat begrijpen.
Cijfer: 8,5
Geen opmerkingen:
Een reactie posten