Hasan Ali Toptaş – Verloren Levens

Een boek dat doorzettingsvermogen vraagt

‘Verloren levens’ is het verhaal van Ziya, dat staat in ieder geval op de achterkant, Ziya wil zijn sleutel inleveren bij de huisbazin en valt daar van de ene in de andere verbazing. Zijn huisbazin blijkt alles van hem en de andere bewoners te weten en vertelt hem haar levensverhaal. Daarna vallen we in een 50 pagina’s durende droom waarin vogels een grote rol spelen, Ziya volgt een vogel, probeert er één uit de lucht te schieten met zijn katapult en wordt uiteindelijk de vogel.

Meteen voelde hij een vreemde warmte in zijn zak. Het was alsof het veertje dat hij daar verborg vlam had gevat en in lichterlaaie stond. De brand hield gedurende de hele maaltijd aan, soms werd hij minder fel, of zelfs heel zwak, dan weer vlamde bij op en klom tot aan Ziya’s wangen.’

‘Verloren Levens’ is een verhaal in de magisch-realistische traditie, Toptaş wordt door de Frankfurter Algemeine dan ook vergeleken met Franz Kafka. Het is een stijl die mij niet heel erg kan bekoren, ik werd bij tijd en wijlen vooral heel erg moe van het boek. Pas tegen de helft van het verhaal komt er een voor mij herkenbare lijn in en is het boek volgbaar. Op dat moment leren we de basis van de vriendschap tussen Ziya en zijn vriend kennen en leren we ook het karakter van Ziya kennen. Er zit dan ook veel meer chronologie in het boek. 

Ondertussen schetst Toptaş wonderlijke en mooie taferelen, de eerlijkheid van kinderen en de pracht van de natuur. Hierdoor heb ik het boek, in etappes toch uit kunnen lezen, want het is prachtig wat hij schrijft, maar ik hou toch meer van boeken die duidelijker een verhaallijn volgen dan die vooral beelden en situaties schetsen.

Wellicht zou je dit boek ook als een verhalenbundel kunnen lezen, de hoofdstukken zijn tussen de 30 en 100 bladzijden en lenen zich hiervoor. Dat zou het in etappes lezen kunnen vergemakkelijken. Niet helemaal mijn soort boek dus, maar toch de moeite waard om even door te zetten en vast prachtig voor de liefhebber.

Jackie van Laren – Zin. Mijn maand met Q

Zomerse chicklit

Nina (Nierika-Namasté) wil iets heel anders met haar leven gaan doen en dus solliciteert ze als hippiedochter uit Villa Kakelbont voor de functie van Personal Assistent bij Q, de populairste Nederlandse DJ van dit moment. Ze wordt aangenomen en krijgt een maand proeftijd en die proeftijd bestaat uit, zijn mail bijhouden, eten en drinken regelen, meewerken aan events en heel veel seks met Q. Want Q is een muziekgod met een ‘big appetite’. Waar Q vooral uit is op casual seks om de muzikale flow los te maken lijkt Nina iets in hem te ontdooien wat lang bevroren is geweest. Samen ontdekken ze hoe mooi het leven en seks kan zijn als je elkaar echt lief vindt en echt kent. Ondertussen vliegen ze voor sets de hele wereld over en helpt Nina samen met Taco en Caroline met de ‘moonbeam’ het grote DJ event bij maanlicht waar de hele wereld nog weken over zal spreken.

Ondanks mijn eerste terughoudendheid tegenover het boek, er staat roman op maar het is eerder een moderne kasteelroman dan een literair hoogstandje, heb ik dit boek met veel plezier gelezen. Van Laren schrijft met humor over de DJ wereld en weet haar personages goed neer te zetten. IJskonijn Caroline blijkt bij nader inzien toch gevoel te hebben en Taco ontpopt zich tot echte vriend. Het verhaal krijgt zelfs flink wat vaart als aan het eind alles in het honderd lijkt te lopen met de moonbeam.

Daardoor is dit een prima vakantieboek, even lekker ontspannen en lezen. Het is wat jammer dat het verhaal niet echt goed afgerond wordt maar gelijk naar deel 2 verwijst, ik denk dat een echt goede trilogie bestaat uit boeken die goed op zichzelf gelezen kunnen worden. Maar dacht ik halverwege nog dat ik nu wel weer genoeg chicklit had gelezen voor dit jaar, nu het boek uit is denk ik, misschien dat ik deel 2 wel uit de bieb haal.