dinsdag 26 januari 2016

Ingrid Oonincx - Medicijn



Spannende thriller vol ethiek en ambitie

Ella Vreeland is creatief directeur op een reclame bureau waar ze haar minnaar David ontmoet, een vitale zestiger die plotseling sterft. Dat haar relatie met David haar leven compleet overhoop zou halen had ze nooit kunnen denken. Voor ze het weet wordt ze bedreigd, achtervolgt door een SUV en wordt er bij haar ingebroken. Blijkbaar denken een aantal machtige mensen dat ze meer weet van Davids plotselinge dood en vooral zijn geheim om er nog altijd zo vitaal uit te zien.

Op zoek naar antwoorden over Davids dood en op de vlucht voor de politie belandt Ella in de handen van wetenschapper Jacob Grünberg, de uitvinder van het medicijn dat veroudering tegengaat. Het is een zeer exclusief medicijn en de productie zit vol ethische haken en ogen die opgelost moeten worden voor hij ermee naar buiten wil en kan treden. Ella zou in deze campagne een sleutelrol moeten gaan spelen, geheel tegen haar wens...

‘Medicijn’ is de vierde thriller van Ingrid Oonincx en zit wederom vol spanning en leuke plotwendingen. Wat ik erg knap vind is dat ze een verhaal dat best over-the-top is toch op een realistische manier weet te brengen. Al doet Ella soms domme dingen, toch kan ik me voorstellen dat het zo zou gebeuren. Doordat je een paar keer op het verkeerde been wordt gezet blijft het verhaal vaart houden en interessant. Het is nooit helemaal duidelijk wie er wel en niet vertrouwd kunnen worden.

Het boek is sterk opgebouwd en laat duidelijk de ambitie van Oonincx zien om een haast on-Nederlandse thriller te schrijven. De manier waarop ze de ethische dilemma’s verwerkt samen met een flinke portie spanning is erg goed gedaan en geeft het boek diepte. Ondanks de achtervolgingen en spanning is het geen thriller waarbij je continu op het puntje van je stoel zit en ook de climax van het verhaal had van mij nog wel wat spannender gemogen. Tegelijkertijd heeft ‘Medicijn’ dat ook niet nodig, het is ook zo een heerlijk boek om te lezen

maandag 11 januari 2016

Guido Bottinga - Witte Gaten



Prachtige roman over groot worden, sterrenkunde en vriendschap

Niels is zeven, hoogbegaafd, en houdt eigenlijk niet zo van mensen. Als hij (verplicht) met een buurjongen mee gaat belletje trekken ziet hij voor het eerst meneer Bergmans. Wat hij dan nog niet weet is dat meneer Bergmans en zijn zoon Matthijs zijn leven voorgoed zullen veranderen. Meneer Bergmans blijkt een gepensioneerd natuur- en sterrenkundige te zijn die Niels onder zijn vleugels neemt en hem van alles leert over de sterren en wiskunde. We zien in het boek zowel meneer Bergmans, zijn autistische zoon Matthijs als de leergierige Niels opbloeien. Dit alles onder begeleiding van Niels’ moeder Simone die meneer Bergmans en Matthijs nog kent uit haar jeugd.

‘Witte Gaten’ laat zien wat kinderlijk enthousiasme en nieuwsgierigheid bij kunnen dragen aan en eigenlijk ten grondslag liggen aan de wetenschap. Als meneer Bergmans vertelt over zwarte gaten, het einde van de sterren, vraagt Niels zich af waar sterren dan geboren worden en of dat dan witte gaten zijn? De rest van zijn leven staat in het teken van de zoektocht naar witte gaten, maar om dichter bij die waarheid te komen moet Niels eerst opgroeien en leren van het leven, de liefde en verdriet.

‘Witte Gaten’ begint als een kinderboek, volledig vertelt vanuit het perspectief van de kleine Niels. Hierdoor had ik even moeite om in het boek te komen, de oorsprong van Bottinga als schrijver van boeken voor kinderen en jongvolwassenen klinkt hier dan ook sterk door. Gelukkig komt al snel het omslagmoment waarop het boek een echte roman wordt. Ik heb met een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen zitten lezen en op andere momenten schaterde ik van de lach. Wat is het soms ook moeilijk om op te groeien, zeker als je anders bent dan anderen.

Bottinga heeft een zeer plezierige en eenvoudige schrijfstijl, waardoor de soms sterk filosofische en wetenschappelijke stukken makkelijk te begrijpen zijn. Hij weet hierdoor ook de lezer aan zijn personages te verbinden, je blijft benieuwd naar hoe het verder zal gaan met Niels, Matthijs en meneer Bergmans. En ondanks het, enigszins gehaaste, happy end blijf ik me ook nu nog afvragen, hoe gaat het nu met Niels. De grote verassing is dan ook niet dan Lemniscaat een goed boek  uitbrengt, ik ben dol op hun kinderboeken en boeken voor jong-volwassenen maar dat ze nu een goed boek voor volwassenen hebben uitgebracht. Super!