Emma Cline - De meisjes

Interessant debuut over hoe jezelf zoeken kan leiden tot jezelf kwijtraken

‘De meisjes’ is het hype-debuut van Emma Cline, de grote vraag die dan ook centraal stond in de Hebban Leesclub was of het een terechte hype was of niet. Ik ben in ieder geval blij dat ik het gelezen heb, al zaten er wel nog wat schoonheidsfoutjes in.

Evie is 14 en voelt zich compleet niet op haar plaats in dit leven, het zijn de jaren zestig in de Verenigde Staten en terwijl haar ouders gebruik maken van de nieuw verworven seksuele vrijheden probeert Evie zichzelf te vinden en geliefd te worden. Nadat de broer van haar beste vriendin Connie het dorp ontvlucht en Connie haar niet meer als vriendin wil besluit ze toenadering te zoeken tot Suzanne. Een meisje van 17 dat ze een keer in het park heeft gezien. Evie is helemaal weg van Suzanne en heeft alles voor haar over. Suzanne blijkt bij een sekte te zitten en Evie gaat steeds vaker mee naar Russel en zijn meisjes. Een sekte die draait om verering van Russel, die slechte liedjes schrijft, samen drugs gebruiken en gezamenlijke bezittingen. Maar terwijl ze zichzelf zoekt en achter Suzanne aanloopt, lijkt ze zichzelf juist steeds meer kwijt te raken.

Het duurde even voor ik het boek kon waarderen. Het wordt geschreven vanuit de volwassen Evie die terugkijkt op wie ze toen was en hoe alles ‘zo’ mis had kunnen lopen. Pas toen ik een interview met haar in de Volkskrant las en begreep dat het verhaal losjes gebaseerd was op het verhaal van Charles Manson. Ze wil beschrijven hoe het mogelijk is dat jonge vrouwen, meisjes eigenlijk nog, zich mee laten zuigen in zo’n sekte en tot gruwelijke daden in staat zijn. 

Het volwassen perspectief in het boek voegt jammer genoeg weinig toe, Evie lijkt weinig geleerd te hebben van vroeger, maar haar gesprekken met het meisje met wie ze 24 uur in een huisje zit laat zien dat er weinig veranderd is voor jonge vrouwen. Jonge vrouwen worden niet serieus genomen, soms niet genoeg geliefd en ze nemen vooral elkaar continu de maat, waardoor ze zichzelf en elkaar ondermijnen. En dat is een mooie boodschap voor de opgroeiende generaties, dit boek zou wat mij betreft goed passen op een leeslijst Engels, je kan er een prachtig boekverslag over schrijven. 

Maar als Cline’s grootste fout is dat het volwassen perspectief nog wat meer uitgewerkt had mogen worden, dan kan ik haar dat zeer goed vergeven. Het boek is verassend licht geschreven, de lange hoofdstukken nodigen uit tot doorlezen en het boek maakt echt indruk bij het lezen. En de vraag blijft, zal Evie mee doen aan ‘het gruwelijke’ waar het hele boek naar verwezen wordt en als ze het niet doet, waarom dan niet.

Jackie van Laren - Vallen

 

Lekker weg-leesboek van Jackie van Laren

Vallen is het nieuwe boek van Jackie van Laren. Ze is bekend van de Q-serie (Zin, Lief, Ziel) over DJ Q en naïef hippie meisje Nina, die zich ongelofelijk tot elkaar aangetrokken voelen. Niet te verwarren met de serie Q van thrillerschrijver Jussi Adler Olsen. Vallen is eigenlijk haar debuut, dat nog niet eerder uitgegeven werd. 

Vallen is een op zichzelfstaand verhaal over Anne. In eerste instantie lijkt ze braaf en burgerlijk, ze werkt als journaliste en heeft het ook thuis goed voor elkaar met haar verloving met Ian. Maar alles veranderd als Anne rockster Roar mag interviewen. Na het interview met Roar, leadzanger van een rockband, wordt ze plotseling gevraagd of ze mee wil als nanny voor zijn driejarige zoontje Rowland op de tour. Dit in ruil voor een persoonlijk artikel. Dit laat ze zich geen twee keer zeggen. Ze heeft namelijk een echte klik met Rowland en haar baas zal dolblij zijn met het artikel.

Tijdens de tour bloeit er iets moois op tussen Roar en Anne, maar dat mag er eigenlijk niet zijn, wnat Anne is al verloofd. De verschillen tussen Roar en Ian kunnen haast niet groter. Roar is een ruwe bolster blanke pit. Hij is zorgzaam voor zijn zoontje, maar op het podium en in de afterparty een ‘beest’... Terwijl Ian, eerlijk gezegd, toch een beetje saai is.

Jackie van Laren weet de karakters erg goed en levendig neer te zetten. De interacties zijn waarheidsgetrouw en je leert vooral Anne goed kennen. Het verhaal is, passend bij een feelgood roman, echter ook dun en vrij voorspelbaar. Gelukkig is het wel goed geschreven, net als haar serie over DJ Q en Nina. Ze heeft oog voor details, waardoor de situaties levendig worden neegezet. Je ziet wel dat ze gegroeid is in ahar schrijven, want het verhaal kan je nog makkelijk wegleggen omdat je toch wel weet hoe het eindigt. Maar dat is eigenlijk ook wel lekker. Een aanrader voor wie deze zomervakantie zijn hoofd bij het lezen lekker weg wil laten dwalen naar grote liefdes en echte rocksterren.

 

Matthijs Kleyn – Ik zie je

Prachtig boek over vluchten en gezien worden

Nadat ik het eerste deel van ‘Ik zie je’ had gelezen (het boek bestaat uit drie delen) dacht ik: weer een roman over eind-twintigers in het reservaat Amsterdam. Net als die andere boeken (zoals bijvoorbeeld Exit van Michiel Stroink) gaat het over de zoektocht naar de Zin van het leven en de Liefde. Dat kennen we nu wel.

Gelukkig bleek dit boek anders te zijn dan ik had verwacht. Fender, is namelijk niet een populaire drugs-gebruikende twintiger die probeert het leven te doorgronden. Hij heeft een bijna failliete videotheek, verafschuwt drugs en komt net uit een doodsaaie relatie als hij Lisa ontmoet. Lisa voldoet wel aan het stereotype, mooi, vluchtend in recreatief (?) coke-gebruik en hels onzeker. Lisa wil rust, maar kan alleen maar feesten, doodsbang om iets te missen en doodsbang om zichzelf tegen te komen. Fender wil ook rust, maar meer nog wil hij Lisa en dat sleurt hun heen en weer in hun relatie.

Deze tegenstelling maakt hun relatie en het boek interessant, zeker als er een kentering in hun relatie ontstaat doordat Lisa in het ziekenhuis belandt. Daarna draaien de rollen om, Lisa is de rust zelve en Fender moet op zoek naar wat hij echt wil in zijn leven naast Lisa. Deze kentering wordt prachtig omschreven en stukje bij beetje kom je er achter wat er met Lisa is gebeurd en welke impact dit op Fender heeft.

Kleyn kan goed schrijven en heeft een aangename vertelstijl die er bij mij in resulteerde dat ik een echte verhaalstem in mijn hoofd hoorde. En die stem herkende ik, al duurde het een tijd voordat ik de flaptekst ‘waarin hij het eerste levensjaar van zijn zoontje beschrijft’ herkende, Kleyn schrijft namelijk columns voor de site Famme die ik altijd lees. Ontzettend leuk om nu een boek van zijn hand te lezen. En net als bij zijn columns kreeg ik ook nu kippevel bij de laatste bladzijden van het boek. Nadat ik het had neergelegd, kon ik alleen nog maar een paar minuten naar de cover kijken. Want uiteindelijk gaat het maar om één ding: zie je me? Ik zie je.