Het meest indrukwekkende verhaal dat ik ooit heb gelezen
Zo dat is nogal een statement
om te maken, en dat over een verhalenbundel. Normaal ben ik namelijk niet van
de korte verhalen, maar wat Adam Johnson doet in ‘Als het lot lacht’ is niets
minder dan geweldig. De manier waarop hij fantasie en werkelijkheid bij elkaar
doet komen, waarop hij de kracht van liefde en verdriet neerzet en hoe hij je
mee laat kijken in het leven van de personages is ronduit fantastisch.
We zien een computerprogrammeur die een hologram van
de president heeft ontworpen die hij kan laten praten doordat hij een algoritme
heeft ontworpen dat het internet nazoekt op alle toespraken en zaken die hij
ooit gezegd heeft. Hieruit put hij troost terwijl zijn vrouw verlamd op bed
ligt in de kamer er naast (‘Nirvana’). Een niet-praktiserend pedofiel die
probeert twee meisjes bij hem in de straat veilig te houden en een ware
internetkruistocht tegen kinderporno houdt (‘Dark Meadow’). Twee overlopers uit
Noord-Korea die zich eigenlijk niet staande kunnen houden in het nieuwe land en
terugverlangen naar huis (‘Als het lot lacht’).
Maar het verhaal dat het meest indruk op me heeft gemaakt is dat van een moeder met kanker die probeert te bedenken hoe het leven zonder haar zal verlopen. De manier waarop fantasie en werkelijkheid hier door elkaar lopen en de schok die je krijgt elke keer als ze realiseert dat het weer slechter met haar gaat is enorm. Wat ik na elk verhaal had, had ik het sterkst met dit verhaal: ‘Interessante Feiten’. Het boek even neer moeten leggen en het verhaal laten bezinken, niet verder kunnen lezen.
Johnson laat wederom zien wat een prachtige verhalen hij kan maken en hoe een boek je tot in het diepst van je ziel kan raken. Mooi geschreven, niet al te gecompliceerd en net als ‘Gestolen Leven’ wonderlijk goed vertaald. Enkel het verhaal ‘George Orwell was een vriend van me’ heeft mij minder kunnen bekoren. Ik denk dat dat te maken heeft met hoe veel er bij mij al bekend is over de DDR en de Stasi dat ik de oud-gevangenisdirecteur uit de DDR die niet wil, kan of durft toe te geven dat er mensen geleden hebben in zijn gevangenis wat minder waardeer. Maar zelfs dit verhaal is goed geschreven, heeft een interessant vertelperspectief en interessante (bij)personages. Daardoor verdient dit boek niets minder dan vijf sterren. Ik ga het volgende zomer weer lezen.
