Een boek dat nú gelezen moet worden
Kleine helden is voor mij het
mooiste en meest relevante boek dat ik van Almudena Grandes gelezen heb. Het
verhaal wordt verteld vanuit een volksbuurt in Madrid waar de economische
crisis van 2008 hard heeft toegeslagen. Tot 2008 kon alles in Spanje, iedereen
kreeg een hypotheek, veel mensen hadden een buitenhuisje en er werd sterk
geïnvesteerd in huizen. Na de start van de economische crisis en de woningmarktcrisis
stortte de huizenmarkt in elkaar, huizen zijn weinig meer waard, hypotheken
niet meer te dragen doordat er op salarissen wordt gekort en de Spaanse banken
moeten worden gered. Tegen deze achtergrond, die sterk verweven is met mijn
eigen onderzoek naar de effecten van de woningmarktcrisis op mensen, schrijft
Almudena over de mensen in de huizen.
Voor mijn kinderen, die nooit het brood hebben gekust
Tijdens de vorige economische
crisis was er honger en als er brood op de grond viel moesten de kinderen het
oppakken en kussen, want er was brood. De armoede is niet zo groot als tijdens
die crisis, maar het land en de mensen zijn zwaar geraakt en daar vertelt Grandes
over. Over Diana die gekort wordt op haar salaris als arts in het
gezondheidscentrum en de hypotheek van hun buitenhuis als een strop om haar nek
voelt. Over Sebastián, de architect, die nu als portier werkt en elke dag de
slagboom moet open doen voor de aannemer die hem de afgrond in heeft geduwd. Over
Sofía, de kleuterjuf, die broodjes en drinken meeneemt voor haar kinderen die
van hun ouders geen eten mee krijgen voor de pauze, omdat het geld er niet voor
is.
Al deze verhalen, al deze
mensen wonen in één wijk in Madrid en zijn met elkaar verweven door familie en
vriendenbanden. Er wordt een huis gekraakt voor families die op straat komen te
staan, er wordt eten ingezameld voor mensen die geen eten hebben, er wordt
gevierd en verloren. Met al deze kleine verhalen, van kleine helden, laat Grandes
de elasticiteit van de mens zien. Samen redden we het wel, is de boodschap.
Dit boek ga ik volgend jaar
nog een keer herlezen. Dat moet. Het is relevant, prachtig en ik heb zo veel
gemist. In 267 pagina’s laat Grandes zo veel personages de revue passeren dat
ik ze niet allemaal heb kunnen plaatsen, in hun verhaal en in het sociale
netwerk dat Grandes heeft opgetuigd. Wellicht had ze het met minder personages
aangekund, maar ik zie het vooral als een uitdaging voor mezelf om het boek
nogmaals te lezen en dan nog beter te doorvoelen hoe het werkt. De schrijfstijl
is zoals altijd weergaloos. Korte zinnen, stilistisch prachtig, mooie alinea’s
een klein pareltje voor in de boekenkast en op de Nog-Te-Lezen lijstjes van
2017.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten