Interessant boek, maar weinig verheffend
Ik was erg benieuwd naar dit boek. Ik las het in de hoop een
breder en meer divers beeld te krijgen van wat er in Nederland aan de hand is
tussen en voor een deel binnen de joodse gemeenschap en de moslimgemeenschap.
Niet gehinderd door al te veel kennis van het Israël-Palestina conflict, bleek
ik er ook nog veel van op te steken
Aan de hand van interviews met Ed van Thijn (joods en
oud-burgemeester van Amsterdam), een Marokkaanse activist, een opperrabbijn en
een radicaliseringsdeskundige probeert van Weezel te schetsen wat er in de
Nederlandse maatschappij is gebeurd de afgelopen dertig jaar, maar met een
nadruk op dit millenium. Zelf wordt ze, naar eigen zeggen, uitgemaakt voor
verrader en excuusjood, net afhankelijk van wie er tegen haar praat.
Het is interessant om te zien hoe er zowel verwijdering als
toenadering bestaat tussen de twee groepen. Zo zijn er moslimjongeren die
totaal geen boodschap hebben aan haar lessen over de Tweede Wereldoorlog. Maar
net zo goed mensen, fervente (in dit geval vrouwelijke) aanhangers van de Islam,
die haar uitnodigen bij hun thuis om te praten over het geloof.
De eerste pakweg honderd pagina’s lezen iets te veel als een
verhaal over haar leven en haar twijfels en dat vond ik het minst interessante
aan het boek. Gaandeweg gaat het meer over de positie van joden en moslims in
de maatschappij en veel minder over haar zelf. En daar wordt het interessant.
Van Weezel kan prima schrijven, maar het boek was voor mij verder niet heel
verheffend.
